onu cansız şekilde görmekten korkarım sanmıştım, hiç öyle olmadı. hani kalbinin durduğunu, kanının çekildiğini düşünmeseniz, uyuyor gibiydi. bir gün önce, acıktı mı, üşüdü mü, uykusu geldi mi, rahat mı değil mi diye düşündüğünüz canı, ertesi gün bir çukura koyup geliyorsunuz ve insan ne kadar tuhaf bir mekanizma ki bunun üstesinden gelebiliyor.
can yücel'in dediği gibi, "hayatta kalabilmenin bedeli bir ömür..."
ruhlar bizi terkedince nereye gidiyor acaba?
