ben 28'dim daha dün. henüz 30'lu rakamlara bile geçmemiştik. bugünleri hayal etmemiştim. zaten etseymişim de bu kadar güzelini hayal edemezmişim büyük ihtimalle.
ben bir çocuğun annesiyim artık. bana muhtaç, bana sığınan, benden ilgi ve şefkat bekleyen, koruyup seveceğim, uğruna herşeyi yapabileceğim dünyalar güzeli bir kızın annesiyim. yok öyle anlattıkları gibi kutsal bir göreve gelmiş hissetmiyorum kendimi. hatalarımdan, arsızlıklarımdan da muaf değilim. başım göğe erip, cennet ayaklarımın altına falan da serilmedi. ben benim hala, eskisinden eksiğim yok. fazlan var mı dersen, çok.
kolay değilmiş çocuk sahibi olmak. annelik dediğin, baştan ayağa vicdan azabı zaten. kıçın 2 dakika rahat görse suçlandığın bir ruh hali sürekli. uykusuzluk, yorgunluk, sinir bozukluğu, pişmanlık ve daha bir sürü şey anneliğin kaderiymiş de, sen bunları çekmiyorsan eksik kalıyormuşsun gibi bir hissiyat göğüs kafesinde.
ben bugün 38 oldum kızım. senin 38'ini görür müyüm bilmem. hayatın ne getireceğini bilmiyoruz. ne getirirse getirsin, insanlığını kaybetme. kimsenin hakkına göz dikme. vicdanlı ve merhametli ol. güçlüden değil haklıdan yana ol. sevmenin ne büyük erdem olduğunu anladığında bunu hakedenlerle paylaş sadece.
bu iş bir çırpıda 48'e kadar gider sanki...
